हिड्दा हिड्दै,ए

हिड्दा हिड्दै,एकछिन पुलमाथी उभिएर 
एकोहोरो नियाली रहेछु निलो नदी
कतै देखिन्दैन त बगेको जिन्दगी । 


यी तङगिणीको सुसेलीमा वयेली खेलेको बतास
जीवनको सन्देश बोकेर  केश चुम्दा
बिस्तारै हल्लिन्छ पुल
म संम्झिन्छु
आमाले कोर्क्रामा लै लै भन्दै  गाएको
यही  जिन्दगीको लामो लोरी ।

म त्यही  छु 
जहाँ झ्याल बाहिर पुसको हिउँ फुस्फुसाउँछ
कतै नडुलाउँ भनेर रोकेको नजर
हिउँको बिस्कुनमा पोखिन्छ
यही बेला आमा भन्दिहुन,
"कठै यो जाडोमा मेरो कान्छा !"
आमाले जस्तै
कुनै उपमा दिएर

कठै भन्दै संम्झिएको धेरै भयो 
खड्किएको धेरै भयो
तिमीले बिर्सिएको न्यानो मायाँ
सिरकभित्रको तापले के पुर्ती होला र ....

नबोल्ने मान्छे

बादलले अंगालेको आकाश खुल्दा,
जन्मिएको निहारिका भित्र,
चम्किएको तारा देख्दा
मनमा भंङगालोले
हजारौ पुच्छ्रेहरु खसेका छन
शायद अब यहाँ,
कविताको जन्म हुन्छ ।


मनको मुल फुटेर भंङगालो उर्लेपछी
गहको ताल भरिएर,
परेलीको भीरबाट हाम्फालेका छन,
एक पल्ट मलाई हेर
तिमीलाई मन पर्ने झरना होइन ..


म रोएको होइन

प्रेमको अमरत्व

मेरो निधारको बगैंचामा,
तिम्रो ओठले रोपेको 
अजम्बरी गुलाब !
कहिल्यै नओइली,
वैशालु वसन्त र
पतझरको शीशिरमा,
उतिकै सुवासले
फक्रिरहेछ
फक्रक्क ...
फक्रक्क...
--
तिम्रो कान्छी औलाले
मेरो गालाको गगनमा
उदाएको स्वाभिमानको
एक थेग्लो गाजल,